 |
 |
|
|
|
|
|
Bonów leży na północno-zachodnim krańcu gminy wzdłuż szosy od Pełczyna w kierunku Milejowa, granicząc od wschodu z Siostrzytowem, od północy z doliną Wieprza, od zachodu z Łysołajami a od południa z kolonią Struża. Teren mało urozmaiconym - jest bardzo płasko. Bonów ma krótką ale niezwykłą historię. Do 1936 r. należał do gminy Gołąb w powiecie puławskim. Teren Bonowa został przeznaczony na budowę poligonu szkoły lotniczej w Dęblinie. Zapadły decyzje o przesiedleniu mieszkańców. Część mieszkańców osiadło na terenie Siostrzytowa przenosząc tutaj nazwę Bonów. Większość początkowo zamieszkała w dworskiej stodole, pozostali jakoś się urządzali z pomocą mieszkańców sąsiednich wsi. Gdy jako tako stanęli na nogi, wybuchła wojna. Początki były nie do pozazdroszczenia. Dziś jadąc przez wieś trudno się domyśleć jej niecodziennej historii. Domy rozrzucone są wzdłuż szosy Pełczyn - Milejów a większość sprawia wrażenie młodszych, niż krótka historia wsi.  Wszystko wskazuje na to, że obecny Bonów leży na gruntach zapomnianej wsi Opatkowice: Wieś ta w połowie XIV wieku otrzymała, jako posiadłość klasztoru benedyktynów z Łysej Góry, prawo niemieckie. Z opisu granic Biskupic z 1446 r. wynika, że leżała nieco na południe od Łysołajów, a jeśli dodamy do tego jeszcze określenie Długosza "nad Wieprzem", dochodzimy do pewności, że znajdowała się między Łysołajami a Siostrzytowem, nad Wieprzem. Powód i czas zniknięcia jest znany: klasztor sprzedał ją w 1400 r. jako "niedogodnie położoną", za 100 grzywien właścicielom Siostrzytowa. Skoro w 1446 r. jeszcze istniała, wobec tego w kilka lat po tej dacie musiało się stać to, co Długosz dalej opisuje: że z wszystkich jej pól właściciele zrobili folwark i nie pozostał nawet ślad, gdzie leżała. Stefan Wojciechowicz
"Zaginione osady w Lubelskiem" Pamiętnik Lubelski, tom I za lata 1927-1930  Schematyczny plan dawnego Bonowa przed wysiedleniem Bocianie gniazdo w Bonowie
|
  |
aktualizacja: 16.04.2012 |
  |